Vlak nadat ik het vorige bericht heb geschreven, ben ik een lange wandeling gaan maken met Pochi (ja het blijkt dat je het zo schrijft). Nou denk je vast: we weten wel dat je elke dag minimaal 2x gaat wandelen, maar toch was het vandaag weer erg interessant.
Het vorige bericht had ik geschreven toen in net thuis was en toen had ik nog geen tijd gehad om te eten en ook amper gedronken. Ik ben dus de bergen in gelopen, niet over een pad maar gewoon cross-country. Ik ben naar een paar grotten gelopen. En heb daar wat geklommen. Was echt heel mooi, maar ik was mn camera vergeten. Ik was sowieso een beetje, hoe zeg je dat, verward van alle indrukken. Daarom had ik een to-do lijstje gemaakt. Toen ik weer terug was gelopen bleek dat ik ook nog iets anders vergeten was: de sleutels!! Als eerst raakte ik natuurlijk lichtelijk in paniek. Toen ging ik even op een muurtje zitten om na te denken. Ik voelde in mn zak of ik mn notitieblokje kon vinden. Omdat ik niet op elektronica vertrouw en je batterij zomaar leeg kan gaan besloot ik om alles in m'n blokje te schrijven. Normaal gesproken heb ik die altijd bij me, maar helaas... ook vergeten. Voor de zekerheid wou ik ook alles nog in mn mobiel zetten, maar dat stond nog op mn to-do lijstje.
Ik ben al 2x naar Cruz' straat geweest om dr op te halen. Het nummer wist ik nog uit mn hoofd: flat 4 nummer 1B. Maar ik wist dat Cruz en Pablo geen extra sleutel hebben en ze waren bovendien naar Madrid. Ik dacht dat ze om 12 uur terug zouden zijn, maar dat wist ik niet zeker. Ik keek op mn horloge, en zag dat het half 11 was. Dat duurt nog even tot twaalven, maar het was al later dan ik dacht. Ik heb tussen de 1.5 en 2 uur gelopen en stukken geklommen én gerend dus ik had behoorlijke dorst. Nu kwamen gelukkig de eerste positieve gedachten: het is hier lekker warm 's nachts dus een keertje buiten blijven is geen probleem en ik wist de weg naar een bron in de buurt. Dus het zou best nog wel lukken om een nachtje buiten te blijven en daarna kan ik naar Pablo en Cruz. Toch wou ik het daar nog niet bij laten, ik keek nog eens op n horloge en het was nog steeds half 11. Ja, denken gaat snel. Toen dacht ik er pas aan: Om 8, 9 en 11 uur is moet er iemand in het observatorium, het werk van Víctor, zijn. Ik haal daar ook altijd de fiets vandaan en Juan, degene die daar nu werkt heb ik al ontmoet. Snel liep ik die kant op en, echt waar! , op dat moment kwam het liedje: "Don't worry, be happy" op m'n mp3, een van de weinige dingen die ik gelukkig wel bij me had, want daardoor kon ik me een beetje ontspannen. Ik kom ook altijd in dit soort situaties terecht.
Op het observatorium staat een computer, en vast wel met internet. Ook op m'n mail-account heb ik voor de zekerheid alle belangrijke gegevens. Gelukkig was Juan er al en ik heb hem kort de situatie uitgelegd. Hij boodt me watermeloen aan en ik heb ook wat gedronken. Ik heb maar zelden zo'n dorst gehad. Pas toen ik watermeloen aan het eten was besefte ik me dat ik ook redelijke honger had. Juan zei dat ik in geval van nood in het observatorium kon blijven slapen. Hier zijn bedden, wc's en een keuken. Ik had zelf alleen het huistelefoonnummer van Víctor, maar Juan had wel een mobiel nummer, dus hebben we Víctor gebeld. Ik kreeg alleen een vrouw aan de lijn die zei dat het nummer niet in gebruik was ofzo. Toen maar op de computer gekeken. Hij had internet maar slechts beperkte toegang en ook gmail was verboden. Toen heb ik nog een rijstgerecht en brood met kaas gegeten. Juan probeerde ook nog te bellen, dit keer ging hij wel over maar Víctor nam niet op. We hebben gezellig gekletst, Juan is ook een avonturier, hij doet veel aan canyoningen (en gelukkig spreekt hij goed engels). Juan heeft Víctor nog een keer gebeld en gelukkig nam die nu op. Er bleek een reservesleutel op z'n werk te liggen, gelukkig!!
Toch ben ik nog niet gelijk weggegaan, ik heb eerst mn eten opgegeten en daarna ben ik met Juan nog foto's wezen kijken van het canyoningen. Toen ik thuiskwam heb alleen het hoognodige gedaan(zoals nummers invoeren in mn mobiel) en ben daarna gaan slapen. Het was alweer half 2 toen ik in bed lag en kon slapen. Wat een avontuur! Zo zorg ik er in ieder geval wel voor dat het niet saai wordt. Ik ga nu weer wandelen met Pochi en mn sleutels heb ik vastgemaakt aan m'n broek dus die kan ik niet vergeten. Straks breng ik de extra sleutels terug. Misschien kom ik vanavond wel weer terug bij Juan en zeg ik dat ik me heb buitengesloten, het was zo gezellig!
Het vorige bericht had ik geschreven toen in net thuis was en toen had ik nog geen tijd gehad om te eten en ook amper gedronken. Ik ben dus de bergen in gelopen, niet over een pad maar gewoon cross-country. Ik ben naar een paar grotten gelopen. En heb daar wat geklommen. Was echt heel mooi, maar ik was mn camera vergeten. Ik was sowieso een beetje, hoe zeg je dat, verward van alle indrukken. Daarom had ik een to-do lijstje gemaakt. Toen ik weer terug was gelopen bleek dat ik ook nog iets anders vergeten was: de sleutels!! Als eerst raakte ik natuurlijk lichtelijk in paniek. Toen ging ik even op een muurtje zitten om na te denken. Ik voelde in mn zak of ik mn notitieblokje kon vinden. Omdat ik niet op elektronica vertrouw en je batterij zomaar leeg kan gaan besloot ik om alles in m'n blokje te schrijven. Normaal gesproken heb ik die altijd bij me, maar helaas... ook vergeten. Voor de zekerheid wou ik ook alles nog in mn mobiel zetten, maar dat stond nog op mn to-do lijstje.
Ik ben al 2x naar Cruz' straat geweest om dr op te halen. Het nummer wist ik nog uit mn hoofd: flat 4 nummer 1B. Maar ik wist dat Cruz en Pablo geen extra sleutel hebben en ze waren bovendien naar Madrid. Ik dacht dat ze om 12 uur terug zouden zijn, maar dat wist ik niet zeker. Ik keek op mn horloge, en zag dat het half 11 was. Dat duurt nog even tot twaalven, maar het was al later dan ik dacht. Ik heb tussen de 1.5 en 2 uur gelopen en stukken geklommen én gerend dus ik had behoorlijke dorst. Nu kwamen gelukkig de eerste positieve gedachten: het is hier lekker warm 's nachts dus een keertje buiten blijven is geen probleem en ik wist de weg naar een bron in de buurt. Dus het zou best nog wel lukken om een nachtje buiten te blijven en daarna kan ik naar Pablo en Cruz. Toch wou ik het daar nog niet bij laten, ik keek nog eens op n horloge en het was nog steeds half 11. Ja, denken gaat snel. Toen dacht ik er pas aan: Om 8, 9 en 11 uur is moet er iemand in het observatorium, het werk van Víctor, zijn. Ik haal daar ook altijd de fiets vandaan en Juan, degene die daar nu werkt heb ik al ontmoet. Snel liep ik die kant op en, echt waar! , op dat moment kwam het liedje: "Don't worry, be happy" op m'n mp3, een van de weinige dingen die ik gelukkig wel bij me had, want daardoor kon ik me een beetje ontspannen. Ik kom ook altijd in dit soort situaties terecht.
Op het observatorium staat een computer, en vast wel met internet. Ook op m'n mail-account heb ik voor de zekerheid alle belangrijke gegevens. Gelukkig was Juan er al en ik heb hem kort de situatie uitgelegd. Hij boodt me watermeloen aan en ik heb ook wat gedronken. Ik heb maar zelden zo'n dorst gehad. Pas toen ik watermeloen aan het eten was besefte ik me dat ik ook redelijke honger had. Juan zei dat ik in geval van nood in het observatorium kon blijven slapen. Hier zijn bedden, wc's en een keuken. Ik had zelf alleen het huistelefoonnummer van Víctor, maar Juan had wel een mobiel nummer, dus hebben we Víctor gebeld. Ik kreeg alleen een vrouw aan de lijn die zei dat het nummer niet in gebruik was ofzo. Toen maar op de computer gekeken. Hij had internet maar slechts beperkte toegang en ook gmail was verboden. Toen heb ik nog een rijstgerecht en brood met kaas gegeten. Juan probeerde ook nog te bellen, dit keer ging hij wel over maar Víctor nam niet op. We hebben gezellig gekletst, Juan is ook een avonturier, hij doet veel aan canyoningen (en gelukkig spreekt hij goed engels). Juan heeft Víctor nog een keer gebeld en gelukkig nam die nu op. Er bleek een reservesleutel op z'n werk te liggen, gelukkig!!
Toch ben ik nog niet gelijk weggegaan, ik heb eerst mn eten opgegeten en daarna ben ik met Juan nog foto's wezen kijken van het canyoningen. Toen ik thuiskwam heb alleen het hoognodige gedaan(zoals nummers invoeren in mn mobiel) en ben daarna gaan slapen. Het was alweer half 2 toen ik in bed lag en kon slapen. Wat een avontuur! Zo zorg ik er in ieder geval wel voor dat het niet saai wordt. Ik ga nu weer wandelen met Pochi en mn sleutels heb ik vastgemaakt aan m'n broek dus die kan ik niet vergeten. Straks breng ik de extra sleutels terug. Misschien kom ik vanavond wel weer terug bij Juan en zeg ik dat ik me heb buitengesloten, het was zo gezellig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten