Het laatste stukje

Lange tijd niets geschreven, eerst gebeurde er niet zo veel, daarna te veel om nog tijd te hebben om te schrijven. Ik zit inmiddels al op het vliegveld, maar ik zal bij eergisteren beginnen:

De laatste dag in het asiel. We hebben de cabine verder opgeruimd, en het is eindelijk af. Toch iets meer werk dan ik gedacht had want hier zijn we de afgelopen dagen druk mee bezig geweest. Zoals beloofd de foto’s van voor en na:

Voor:

 

 

Behalve dat er veel te veel ligt, zijn ook de planken vies. En de geur die er hangt was ook niet geweldig, dus we hebben een halve fles allesreiniger leeggespoten om fijn te kunnen werken.

 Na:

 

Nou zoek de verschillen! Of dat is veel te makkelijk, je kunt beter de overeenkomsten zoeken.Er is niet alleen een hoop (2 grote containers) weggegooid, maar wat over is gebleven is netjes opgeborgen. Handdoeken bij handdoeken, riemen bij riemen enzovoorts. En we doen geen half werk: ook onder de planken is het schoon.

 

We zijn tijdens het opruimen veel open zakjes met hondensnoepjes tegengekomen. We hebben dit bij elkaar gegooid in een kattenbak en de honden hebben ervan genoten. 

Ik ben vroeger naar huis gegaan omdat ik met Víctor nog een wandeling ging maken naar de rivier, waar we gingen zwemmen. Het water was heerlijk! Vlakbij was ook een bron met heerlijk en heel schoon water. Pochi ging dit keer ook mee. Hij houdt er niet van om te zwemmen, maar de wandeling loopt ie rustig mee. Ook toen we hierna een stuk gingen klimmen om bij een grot te komen. Geschatte hoogte die we geklommen zijn is ± 150 meter. Voor de terugweg zijn we nog verder geklommen en over de rug van de berg heengelopen. We moesten jammer genoeg afbuigen naar de weg, omdat het al donker werd.

 

 

Een van de hangende huisjes in het oude gedeelte van de stad + een plaatje van de mooie rivier Júcar (of Huécar, ik haal ze altijd door elkaar)

een paar uitzichten tijdens de onze paseo. Ook al zijn deze foto's misschien mooi, het stelt nog niks voor met hoe het in het echt is.

Nog een kiekje van het zwemmen in de rivier. En daaronder van in de grot. Ik had best wel beetje last van hoogtevrees daarboven. En ik heb zo min mogelijk nagedacht over de terugweg tot het zover was. Gelukkig was dat op handen en voeten en m'n kont wel te doen.

Gisteren hebben we een andere geweldige wandeling gemaakt. We hadden alleen iets te weinig water meegenomen. We hebben het water gerantsoeneerd, en daarom had ik voor een redelijk lange tijd een behoorlijke dorst. De natuur en mooie uitzichten die we tegenkwamen waren het absoluut waard! Onderweg nog een keer fout gelopen en er bleek een kloof tussen ons en de bestemming te lopen, waar we omheen moesten. Al met al denk ik dat we een wandeling van 17 kilometer (berglandschap) gemaakt hebben. Gister hebben we ongeveer 12 gelopen.

We zijn nog langs een heilige plek gekomen. De naam ben ik even vergeten, maar het idee is dat hier iemand zijn hele leven gewoond heeft. ‘Hier’ is niet een huis, zelfs niet een hele primitieve, het is een grot. Hierna zijn we verder gelopen naar een andere grot. De grot waar wij in gaan blijven overnachten. Ja, we lopen al 17 km en we hebben (één) matje en slaapzak bij ons en we zijn van plan om in een van de grotten te overnachten! Ik had het voorzichtig voorgesteld, maar hij vond het een heel leuk idee. Dus daar liggen we dan ’s avonds half op een matje, toch nog zonder slaapzak omdat het warm is, naar de sterrenhemel te kijken. We hebben gelukkig zonet een bronnetje gevonden in de grot, wat water geprobeerd en als we morgen niet ziek zijn drinken we de rest. Voordat we naar bed gingen, hebben we nog hide and seek gespeeld in het donker. Pochi verraadde waar je je verstopt had, dus die hebben we daarna vastgezet, zodat we eerlijk konden spelen. Ik ben me doodgeschrokken toen Víctor plotseling onder het matje vandaan kwam. Het deed me denken aan een monster wat uit een tombe kwam en dat kon best want het was vrijdag de 13^e.

Op de foto links kun je de grot zien waar we in hebben geslapen, het is niet die boven aan is. Die was moeilijk te bereiken, maar onderaan ongeveer in het midden van de foto hebben we geslapen.

De foto hieronder heb ik devolgende ochtend gemaakt. Víctor lag nog te slapen.

’s Nachts heb ik veel gedroomd. Ik kan me nog 3 dromen herinneren en die gingen allemaal over water. Ik geloof dat het watergebrek een behoorlijke indruk op me heeft gemaakt.

’s Ochtends rond half 7 besloot ik om op te staan. Het is toch nog kouder geworden en ondanks dat ik een trui aan heb getrokken en in een dunne lakenzak lig, is het niet fijn om te blijven liggen. Een stukje omhooggeklommen en foto’s gemaakt:

 Een van de vele vleermuizen die we tegen zijn gekomen. Ze blijven vaak gewoon zitten en je kan ze dus goed bekijken. Hoe langer je kijkt, hoe vreemder ze eruit zien.

Voor onze terugweg besloten we de ‘grote’ weg te nemen. Op die manier kunnen we bijna niet verdwalen. Ook dit was een mooie weg, met velden om je heen en nu liepen we in het dal in plaats van op de rug van de heuvel. We waren nog niet ziek geworden van het water, dus hebben we nog wat meer gedronken en onze flessen gevuld. We hebben ontbeten met lekkere Nederlandse kaas, dit zou eigenlijk ons avondeten zijn, maar omdat het zout is hebben we dit eerst overgeslagen. Om eerlijk te zijn heb ik helemaal geen avondeten gehad, dit was weer een van de vele dagen dat ik geen honger had.

Na het ontbijt begonnen aan de terugwandeling, ik voelde m’n voeten al sinds het begin. Gelukkig is het slechts 11 of 12 km terug en niet heel heuvelachtig. In Cuenca aangekomen zijn we nog een ijsje gaan halen. Je hebt in Spanje een speciale smaak: Chufa. Het is echt heerlijk en ik kan me niet voorstellen om dit al die tijd te moeten missen. Er is ook een drank met dezelfde smaak: horchata. Deze kreeg ik cadeau van Víctor, die heb ik tijdens mn vlucht gedronken en was ook heel lekker.

Anita had een paaltje geramd en om dit af te handelen met verzekeringen enzo besloten eerder weg te gaan. Daarom hadden we niet zo heel veel tijd voor het ijsje en had ik 10 minuten om m’n tas te pakken. Gelukkig had ik het grootste deel al eerder gepakt en was ik in 6 minuten kaar.

Weer opnieuw tijd om afscheid te nemen. Maar ik weet, of hoop gewoon heel erg, dat ik hier nog eens terug kom. En misschien komt/en Víctor (en zijn vrienden) nog langs in Roemenië of Nederland. Ik hoop het! Hoe dan ook, ik heb in ieder geval twee geweldige weken gehad en een heleboel mooie natuur gezien. Maar nog het allerbelangrijkste is dat ik er nieuwe vrienden bij heb!

  

De reis naar Madrid is goed gelopen, bij het inleveren van de auto hebben ze de deuk zelfs over het hoofd gezien. Met de bus naar de andere terminal, bagage en katten inchecken: het ging allemaal in één keer goed. De vlucht begon met turbulentie, althans, je moest je gordel omhouden, maar er was niets te voelen. Het wachten op de koffers leek lang te duren omdat ik niet al te veel tijd had tot de laatste trein met aansluiting naar huis. Uiteindelijk bleek ik nog iets meer dan een kwartier te moeten wachten, maar das altijd beter dan andersom. De treinreis duurt lang en ik ben erg moe. Het was erg saai omdat het donker was buiten en de batterij van zowel mn mobiel als mn mp3 waren leeg. Gelukkig kon ik las Aventuras de TinTin lezen. Deze heb ik ook meegekregen. Dit zal waarschijnlijk een boekje worden wat ik vaak overnieuw lees.Ik heb alle aansluitingen gehaald en ben veilig thuisgekomen. Met Monster geknuffeld, brood (lekker donker Nederlands brood) gegeten en naar bed gegaan.

Morgen een dagje rust houden en daarna aan de voorbereidingen voor het volgende project beginnen: Roemenië.