Bijna weg

Inmiddels zijn er 2 afscheidsfeestjes en een paar drukke dagen voorbij. Ik had eigenlijk eerder willen schrijven, maarja zo gaat dat nou eenmaal.
Vorige week woensdag(25e) was mn eerste afscheidsfeestje al. Dit was voor (ex-)klasgenootjes. We hebben ons erg vermaakt.



Eerst hebben we een spelletje gespeeld en later hebben we rond het kampvuur broodjes knakworst en marshmallows gemaakt. Ik heb een hoop cadeatjes gekregen: je kan beter 9 maanden vertrekken dan een jaartje ouder worden heb ik wel gemerkt.




  

 
Afgelopen zaterdag was er een ander afscheidsfeestje. Dit keer voor volwassen(ere) mensen. Samen met Suzy en Adinda hebben we vanallerlei lekkere hapjes klaargemaakt. Het thema was namelijk high tea. (Quote: high tea? Is dat niet gewoon een heel net woord voor vreetfestijn?) Er waren sandwiches, scones, cupcakejes en nog meer.

's Avonds was er soep en salade met brood. Ook hier was het erg gezellig en heb ik ook weer veel cadeatjes gekregen. Ook had mn moeder een liedje geschreven, en niet gewoon een coupletje, nee 7! Ik zal hem binnenkort uploaden.

Maandag nog een ander kampvuur gehad bij een vriendin, hier het echte afscheid genomen van m'n vriendinnen. Inmiddels staan mijn tassen klaar. Morgen vlieg ik pas, maar vanmiddag gaan we al naar Nijmegen. Het is bijna onmogelijk om (op tijd) met de trein naar Schiphol te gaan door de werkzaamheden bij Zwolle. Vandaar dat we naar Bauke en Lilian gaan, we eten er met z'n allen en dan gaan Mama en Martin naar huis. Ik blijf er slapen zodat ik morgen op tijd op het station kan staan. Dan gaat het beginnen!

Het laatste stukje

Lange tijd niets geschreven, eerst gebeurde er niet zo veel, daarna te veel om nog tijd te hebben om te schrijven. Ik zit inmiddels al op het vliegveld, maar ik zal bij eergisteren beginnen:

De laatste dag in het asiel. We hebben de cabine verder opgeruimd, en het is eindelijk af. Toch iets meer werk dan ik gedacht had want hier zijn we de afgelopen dagen druk mee bezig geweest. Zoals beloofd de foto’s van voor en na:

Voor:

 

 

Behalve dat er veel te veel ligt, zijn ook de planken vies. En de geur die er hangt was ook niet geweldig, dus we hebben een halve fles allesreiniger leeggespoten om fijn te kunnen werken.

 Na:

 

Nou zoek de verschillen! Of dat is veel te makkelijk, je kunt beter de overeenkomsten zoeken.Er is niet alleen een hoop (2 grote containers) weggegooid, maar wat over is gebleven is netjes opgeborgen. Handdoeken bij handdoeken, riemen bij riemen enzovoorts. En we doen geen half werk: ook onder de planken is het schoon.

 

We zijn tijdens het opruimen veel open zakjes met hondensnoepjes tegengekomen. We hebben dit bij elkaar gegooid in een kattenbak en de honden hebben ervan genoten. 

Ik ben vroeger naar huis gegaan omdat ik met Víctor nog een wandeling ging maken naar de rivier, waar we gingen zwemmen. Het water was heerlijk! Vlakbij was ook een bron met heerlijk en heel schoon water. Pochi ging dit keer ook mee. Hij houdt er niet van om te zwemmen, maar de wandeling loopt ie rustig mee. Ook toen we hierna een stuk gingen klimmen om bij een grot te komen. Geschatte hoogte die we geklommen zijn is ± 150 meter. Voor de terugweg zijn we nog verder geklommen en over de rug van de berg heengelopen. We moesten jammer genoeg afbuigen naar de weg, omdat het al donker werd.

 

 

Een van de hangende huisjes in het oude gedeelte van de stad + een plaatje van de mooie rivier Júcar (of Huécar, ik haal ze altijd door elkaar)

een paar uitzichten tijdens de onze paseo. Ook al zijn deze foto's misschien mooi, het stelt nog niks voor met hoe het in het echt is.

Nog een kiekje van het zwemmen in de rivier. En daaronder van in de grot. Ik had best wel beetje last van hoogtevrees daarboven. En ik heb zo min mogelijk nagedacht over de terugweg tot het zover was. Gelukkig was dat op handen en voeten en m'n kont wel te doen.

Gisteren hebben we een andere geweldige wandeling gemaakt. We hadden alleen iets te weinig water meegenomen. We hebben het water gerantsoeneerd, en daarom had ik voor een redelijk lange tijd een behoorlijke dorst. De natuur en mooie uitzichten die we tegenkwamen waren het absoluut waard! Onderweg nog een keer fout gelopen en er bleek een kloof tussen ons en de bestemming te lopen, waar we omheen moesten. Al met al denk ik dat we een wandeling van 17 kilometer (berglandschap) gemaakt hebben. Gister hebben we ongeveer 12 gelopen.

We zijn nog langs een heilige plek gekomen. De naam ben ik even vergeten, maar het idee is dat hier iemand zijn hele leven gewoond heeft. ‘Hier’ is niet een huis, zelfs niet een hele primitieve, het is een grot. Hierna zijn we verder gelopen naar een andere grot. De grot waar wij in gaan blijven overnachten. Ja, we lopen al 17 km en we hebben (één) matje en slaapzak bij ons en we zijn van plan om in een van de grotten te overnachten! Ik had het voorzichtig voorgesteld, maar hij vond het een heel leuk idee. Dus daar liggen we dan ’s avonds half op een matje, toch nog zonder slaapzak omdat het warm is, naar de sterrenhemel te kijken. We hebben gelukkig zonet een bronnetje gevonden in de grot, wat water geprobeerd en als we morgen niet ziek zijn drinken we de rest. Voordat we naar bed gingen, hebben we nog hide and seek gespeeld in het donker. Pochi verraadde waar je je verstopt had, dus die hebben we daarna vastgezet, zodat we eerlijk konden spelen. Ik ben me doodgeschrokken toen Víctor plotseling onder het matje vandaan kwam. Het deed me denken aan een monster wat uit een tombe kwam en dat kon best want het was vrijdag de 13^e.

Op de foto links kun je de grot zien waar we in hebben geslapen, het is niet die boven aan is. Die was moeilijk te bereiken, maar onderaan ongeveer in het midden van de foto hebben we geslapen.

De foto hieronder heb ik devolgende ochtend gemaakt. Víctor lag nog te slapen.

’s Nachts heb ik veel gedroomd. Ik kan me nog 3 dromen herinneren en die gingen allemaal over water. Ik geloof dat het watergebrek een behoorlijke indruk op me heeft gemaakt.

’s Ochtends rond half 7 besloot ik om op te staan. Het is toch nog kouder geworden en ondanks dat ik een trui aan heb getrokken en in een dunne lakenzak lig, is het niet fijn om te blijven liggen. Een stukje omhooggeklommen en foto’s gemaakt:

 Een van de vele vleermuizen die we tegen zijn gekomen. Ze blijven vaak gewoon zitten en je kan ze dus goed bekijken. Hoe langer je kijkt, hoe vreemder ze eruit zien.

Voor onze terugweg besloten we de ‘grote’ weg te nemen. Op die manier kunnen we bijna niet verdwalen. Ook dit was een mooie weg, met velden om je heen en nu liepen we in het dal in plaats van op de rug van de heuvel. We waren nog niet ziek geworden van het water, dus hebben we nog wat meer gedronken en onze flessen gevuld. We hebben ontbeten met lekkere Nederlandse kaas, dit zou eigenlijk ons avondeten zijn, maar omdat het zout is hebben we dit eerst overgeslagen. Om eerlijk te zijn heb ik helemaal geen avondeten gehad, dit was weer een van de vele dagen dat ik geen honger had.

Na het ontbijt begonnen aan de terugwandeling, ik voelde m’n voeten al sinds het begin. Gelukkig is het slechts 11 of 12 km terug en niet heel heuvelachtig. In Cuenca aangekomen zijn we nog een ijsje gaan halen. Je hebt in Spanje een speciale smaak: Chufa. Het is echt heerlijk en ik kan me niet voorstellen om dit al die tijd te moeten missen. Er is ook een drank met dezelfde smaak: horchata. Deze kreeg ik cadeau van Víctor, die heb ik tijdens mn vlucht gedronken en was ook heel lekker.

Anita had een paaltje geramd en om dit af te handelen met verzekeringen enzo besloten eerder weg te gaan. Daarom hadden we niet zo heel veel tijd voor het ijsje en had ik 10 minuten om m’n tas te pakken. Gelukkig had ik het grootste deel al eerder gepakt en was ik in 6 minuten kaar.

Weer opnieuw tijd om afscheid te nemen. Maar ik weet, of hoop gewoon heel erg, dat ik hier nog eens terug kom. En misschien komt/en Víctor (en zijn vrienden) nog langs in Roemenië of Nederland. Ik hoop het! Hoe dan ook, ik heb in ieder geval twee geweldige weken gehad en een heleboel mooie natuur gezien. Maar nog het allerbelangrijkste is dat ik er nieuwe vrienden bij heb!

  

De reis naar Madrid is goed gelopen, bij het inleveren van de auto hebben ze de deuk zelfs over het hoofd gezien. Met de bus naar de andere terminal, bagage en katten inchecken: het ging allemaal in één keer goed. De vlucht begon met turbulentie, althans, je moest je gordel omhouden, maar er was niets te voelen. Het wachten op de koffers leek lang te duren omdat ik niet al te veel tijd had tot de laatste trein met aansluiting naar huis. Uiteindelijk bleek ik nog iets meer dan een kwartier te moeten wachten, maar das altijd beter dan andersom. De treinreis duurt lang en ik ben erg moe. Het was erg saai omdat het donker was buiten en de batterij van zowel mn mobiel als mn mp3 waren leeg. Gelukkig kon ik las Aventuras de TinTin lezen. Deze heb ik ook meegekregen. Dit zal waarschijnlijk een boekje worden wat ik vaak overnieuw lees.Ik heb alle aansluitingen gehaald en ben veilig thuisgekomen. Met Monster geknuffeld, brood (lekker donker Nederlands brood) gegeten en naar bed gegaan.

Morgen een dagje rust houden en daarna aan de voorbereidingen voor het volgende project beginnen: Roemenië.

Pimienta, Pimiento en andere spraakverwarringen

Omdat er vandaag niet veel bijzonders is gebeurd in het asiel schrijf ik vandaag een stukje over een paar van de vele spraakverwarringen.
Ik probeer zoveel mogelijk Spaans te praten, maar toch praat ik vaak ongemerkt Engels, het gaat zo automatisch! Als ik dan weer de moeite neem om iets in het Spaans duidelijk te maken wordt ik vaak hartelijk uitgelachen, maar dat maakt me niet uit. Ze zeggen het nog eens en ik herhaal totdat ze niet meer kunnen lachen. Jammer genoeg zal dat nog wel even duren. Zo kwam ik ergens 'colchones' tegen en om de een of andere reden dacht ik dat dit iets te eten was: het bleek matras te betekenen. Nou krijg ik bij het avond eten te horen: wil je er nog een colchon bij?
In het spaans zijn er allemaal vreemde woorden zoals manco (zonder arm(en)), ciego (zonder been) en tuerto (zonder oog, wat weer iets anders is dan blind). En er is een woord voor onder water kijken (bucear) en plat met je buik op het water springen (planzar). En nog wel veel meer, veel te veel om op te noemen. Ik heb ook een spaans spreekwoord geleerd wat ik erg mooi vindt: "los mejores perfumes estan en frascos pequeños." Wat betekent dat de beste parfums in de kleinste flesjes zitten.Oja ook het werkwoord calabobos (ongeveer) vond ik erg leuk. Vrij vertaald betekend het miezer, maar letterlijk betekent het: alleen domme mensen worden nat.
En ik had al verteld over een riñonera: een heuptasje hoewel riñon letterlijk vertaald nier is.
Ik heb vooral veel moeite met de laatste letter, die veranderd soms. Bijvoorbeeld: ik ben cansada (moe), maar een man is cansado. Nou hadden we het over pimienta en pimiento en ik dacht: ó wat grappig ze maken hier onderscheid tussen vrouwelijke en mannelijke paprika, dus ik reageer ook in het gesprek: jammer genoeg bleek pimienta peper te zijn.
En het laatste is de manier waarop ik social in het Engels uitspreek, is gelijk aan 'lul' in het spaans. Dit heeft toch nog wel de meest vreemde gesprekken opgeleverd. Maar ondanks dit alles ga ik vrolijk door met mijn taal te verbeteren.

Omdat het anders zo kaal lijkt nog even een korte foto-impressie van vandaag:

Vooral bezig geweest met spullen weggooien. Ondergepiste en andere goore dingen, ja dat doe ik in mijn vakantie.













Wat hier op de foto staat is nog niet eens alle rommel. Hiernaast hebben we ook nog een stapel met spullen die kunnen blijven en een berg spullen die naar het pension moeten.

Om de zoveel tijd kom je eens iets anders tegen dan een hond.

Morgen, als we dan klaar zijn zal ik een foto uploaden van hoe het geworden is en die nog eens naast de foto zetten hoe het was. Het is in ieder geval geen nutteloos werk.

Het eerste afscheid

Het is vandaag Anita’s verjaardag en we zijn voor de tweede keer naar de rivier gegaan. Ik had een paar ballonnen opgeblazen en een dromenvanger voor Anita, ze leek het erg te waarderen. In de rivier was het heerlijk!

We zijn net iets verder gegaan dan de vorige keer. Bij dit plekje kon je beter het water in en uitgaan en het was ook dichter bij rotsen waar je vanaf kon springen. Dit keer weer een hogere rots geprobeerd, en hoewel de hoogte groter is leken de paar seconden die ik nu in de lucht was korter te duren dan de vorige keer.

Ik ben met m’n schoenen in de hand het water overgestoken en daarna een stuk gaan lopen/klimmen. Ik ging door een stroompje wat zomer’s droog ligt. Ik denk dat er in de winter veel watervalletjes zullen zijn, op die plekken kon ik elke keer omhoogklimmen. Was heel erg gaaf en erg mooi, maar omdat ik m’n camera niet mee durfde te nemen over het water heb ik hier geen foto’s van.

Cruz heeft pastasalade gemaakt en we hebben heerlijk geluncht. Ook m’n voeten hebben een schoonheidsbehandeling gehad door de visjes die al het vuil op komen eten. Dit was behoorlijk nodig ook, want m’n voeten zijn redelijk versleten. Ik sta maar vooral loop heel veel deze vakantie. (Trouwens niet alleen m'n voeten zijn er minder aan toe: ik zit onder de blauwe plekken, schrammen en schaafwonden, zoals een gezond mens hoort te zijn ;) )

De visjes nog eten gegeven, hoewel er zonder brood ook al genoeg te zien waren.

Vandaag hadden ook eens andere mensen mijn camera vast, vreemd om later je foto's te bekijken en allemaal foto's van jezelf tegen te komen waarvan je niet eens wist dat ze gemaakt waren.

Toen we weggingen hebben we afscheid genomen van Pablo en Cruz. Dit is de laatste keer dat zij erbij zijn omdat ze naar (ik geloof) Madrid gaan. Ik heb als afscheidscadeautje nog een riñonera, een heuptasje, gekregen. Ik had gezegd dat ik die van hun zo mooi vond, toen zijn we de dag daarna gaan kijken in de winkels maar jammer genoeg konden we die nergens vinden. Ik ben er echt heel blij mee! Een mooie souvenir om deze Spaanse vrienden niet te vergeten.

Vanaf vandaag ben ik dus echt alleen thuis. Eerst kwamen Cruz en Pablo bijna elke dag wel over de vloer. Gelukkig ken ik Juan nu ook (stel je voor dat ik me nog eens buitensluit.)

Nog een paar afscheidsfoto's op deze geweldige plek:

Nog meer werk

Gisteren gelijk de sleutel teruggebracht naar het observatorium. Ik had er erg veel moeite mee om het huis uit te gaan, ik moest 3x controleren of ik toch echt m'n sleutels had en toen ik terug kwam schrok ik nog toen ik mijn sleutels niet kon vinden, hoewel ze gewoon in m'n zak zaten.
Op het asiel zijn we begonnen met alle puppy's te fotograferen, zodat ze op de website geplaatst kunnen worden voor adoptie.

 

een van de veel te veel schattige puppy's

Toe kwamen we erachter dat een van de puppy's z'n heup (of iets in de buurt daar) uit de kom heeft. Hebben wij dat gedaan? we zijn toch echt voorzichtig geweest! We hebben Pylar gebeld, die zei dat ze eraan kwam maar dat duurde heel lang. Toen hebben we heel lang gezocht voor het nummer van de dierenarts. Maar het was siësta en dan lijkt het net of niemand meer bestaat. Na veel proberen kwamen we erachter dat ze pas op maandag kon komen. Ze heeft ons wel de naam gegeven voor een pijnstillend medicijn. Maar in de chaos die daar heerst konden we die niet vinden. Uiteindelijk maar verder gegaan, want we konden toch niks doen.

 De arme puppy, was best moeilijk om dit zo te zien en mee te maken, maar ik heb m'n best gedaan en meer kan je ook niet doen.

Toen zijn we bezig geweest met het opruimen van een van de cabine's daarzo. Alle dekens moeten weg van de inspectie omdat ze 'ziektes kunnen overdragen'. Hartstikke onzin, maar als ze open willen blijven moeten die toch weg. Het is echt zonde want de meeste spullen komen uit Nederland en zijn op transport hiernaartoe gekomen. Kleine impressie van de bende. Dit is slechts één kant van de cabine. En van de rommel die we al opgeruimd hebben en wat allemaal weggegooid moet worden (nouja zonder die fiets dan, anders kom ik niet meer thuis).

Niet volgens plan

Vlak nadat ik het vorige bericht heb geschreven, ben ik een lange wandeling gaan maken met Pochi (ja het blijkt dat je het zo schrijft). Nou denk je vast: we weten wel dat je elke dag minimaal 2x gaat wandelen, maar toch was het vandaag weer erg interessant.
Het vorige bericht had ik geschreven toen in net thuis was en toen had ik nog geen tijd gehad om te eten en ook amper gedronken. Ik ben dus de bergen in gelopen, niet over een pad maar gewoon cross-country. Ik ben naar een paar grotten gelopen. En heb daar wat geklommen. Was echt heel mooi, maar ik was mn camera vergeten. Ik was sowieso een beetje, hoe zeg je dat, verward van alle indrukken. Daarom had ik een to-do lijstje gemaakt. Toen ik weer terug was gelopen bleek dat ik ook nog iets anders vergeten was: de sleutels!! Als eerst raakte ik natuurlijk lichtelijk in paniek. Toen ging ik even op een muurtje zitten om na te denken. Ik voelde in mn zak of ik mn notitieblokje kon vinden. Omdat ik niet op elektronica vertrouw en je batterij zomaar leeg kan gaan besloot ik om alles in m'n blokje te schrijven. Normaal gesproken heb ik die altijd bij me, maar helaas... ook vergeten. Voor de zekerheid wou ik ook alles nog in mn mobiel zetten, maar dat stond nog op mn to-do lijstje.
Ik ben al 2x naar Cruz' straat geweest om dr op te halen. Het nummer wist ik nog uit mn hoofd: flat 4 nummer 1B. Maar ik wist dat Cruz en Pablo geen extra sleutel hebben en ze waren bovendien naar Madrid. Ik dacht dat ze om 12 uur terug zouden zijn, maar dat wist ik niet zeker. Ik keek op mn horloge, en zag dat het half 11 was. Dat duurt nog even tot twaalven, maar het was al later dan ik dacht. Ik heb tussen de 1.5 en 2 uur gelopen en stukken geklommen én gerend dus ik had behoorlijke dorst. Nu kwamen gelukkig de eerste positieve gedachten: het is hier lekker warm 's nachts dus een keertje buiten blijven is geen probleem en ik wist de weg naar een bron in de buurt. Dus het zou best nog wel lukken om een nachtje buiten te blijven en daarna kan ik naar Pablo en Cruz. Toch wou ik het daar nog niet bij laten, ik keek nog eens op n horloge en het was nog steeds half 11. Ja, denken gaat snel. Toen dacht ik er pas aan: Om 8, 9 en 11 uur is moet er iemand in het observatorium, het werk van Víctor, zijn. Ik haal daar ook altijd de fiets vandaan en Juan, degene die daar nu werkt heb ik al ontmoet. Snel liep ik die kant op en, echt waar! , op dat moment kwam het liedje: "Don't worry, be happy" op m'n mp3, een van de weinige dingen die ik gelukkig wel bij me had, want daardoor kon ik me een beetje ontspannen. Ik kom ook altijd in dit soort situaties terecht.
Op het observatorium staat een computer, en vast wel met internet. Ook op m'n mail-account heb ik voor de zekerheid alle belangrijke gegevens. Gelukkig was Juan er al en ik heb hem kort de situatie uitgelegd. Hij boodt me watermeloen aan en ik heb ook wat gedronken. Ik heb maar zelden zo'n dorst gehad. Pas toen ik watermeloen aan het eten was besefte ik me dat ik ook redelijke honger had. Juan zei dat ik in geval van nood in het observatorium kon blijven slapen. Hier zijn bedden, wc's en een keuken. Ik had zelf alleen het huistelefoonnummer van Víctor, maar Juan had wel een mobiel nummer, dus hebben we Víctor gebeld. Ik kreeg alleen een vrouw aan de lijn die zei dat het nummer niet in gebruik was ofzo. Toen maar op de computer gekeken. Hij had internet maar slechts beperkte toegang en ook gmail was verboden. Toen heb ik nog een rijstgerecht en brood met kaas gegeten. Juan probeerde ook nog te bellen, dit keer ging hij wel over maar Víctor nam niet op. We hebben gezellig gekletst, Juan is ook een avonturier, hij doet veel aan canyoningen (en gelukkig spreekt hij goed engels). Juan heeft Víctor nog een keer gebeld en gelukkig nam die nu op. Er bleek een reservesleutel op z'n werk te liggen, gelukkig!!
Toch ben ik nog niet gelijk weggegaan, ik heb eerst mn eten opgegeten en daarna ben ik met Juan nog foto's wezen kijken van het canyoningen. Toen ik thuiskwam heb alleen het hoognodige gedaan(zoals nummers invoeren in mn mobiel) en ben daarna gaan slapen. Het was alweer half 2 toen ik in bed lag en kon slapen. Wat een avontuur! Zo zorg ik er in ieder geval wel voor dat het niet saai wordt. Ik ga nu weer wandelen met Pochi en mn sleutels heb ik vastgemaakt aan m'n broek dus die kan ik niet vergeten. Straks breng ik de extra sleutels terug. Misschien kom ik vanavond wel weer terug bij Juan en zeg ik dat ik me heb buitengesloten, het was zo gezellig!

Waar komen ze vandaan?

Vandaag weer druk bezig geweest in het asiel. Maar voor ik daar aankwam ben ik eerst nog wezen kijken voor een riñero, een heuptasje, maar letterlijk vertaald is het niertasje. Ja, want ze hangen echt op je nieren... jammer genoeg nog niks kunnen vinden.

En natuurlijk ben ik daarvoor nog wezen wandelen met Pochy, ik begin het inmiddels wel aan mn voeten te voelen (gelukkig heb ik nog niet echt last gehad van mn knie).

In het asiel hebben we veel honden naar buiten gelaten en aandacht gegeven. We zijn ook druk bezig geweest met vergeten plekjes schoon te maken.

Ik ben vandaag niet bezig geweest met schaduwnetten, gister wel. Toen heb ik deze honden aan wat schaduw geholpen. De enige schaduw was achter hun hok. Op de foto's kun je zien dat daar amper ruimte was, en wat voor een moeite ze moesten doen om er weer uit te komen, dat is een hele klimpartij.

 Vandaag was ik echter een beetje ontmoedigd omdat ik dit aantrof:

 Ook het andere net wat ik heb opgehangen was eraf gehaald. Morgen kijk ik wel voor een betere manier.
 
 Ik ben sinds gister begonnen met de kittens extra melk te geven. Zelf-gemaakte kittenmelk. Nou, dat gaat er wel in!

 Eergister en gister zijn er op transport een paar honden(± 7) weggegaan, naar nieuwe eigenaren en naar het pension. Een soort asiel waar de honden voor € 50 per maand een stuk beter verzorgd worden. Ik was erg blij dat er wat honden een beter leven zouden krijgen. Maar gister en vandaag zijn er alweer 5+4+4+3 nieuwe puppy's binnengekomen en ook een stuk of  10 nieuwe volwassen honden. Waar komen ze allemaal vandaan ?!? Als ik buiten loop zie ik wel zwervers en bedelaars, maar nergens honden. En ze blijven maar binnenstromen. Allemaal naar dit asiel, waar er al véél te véél zitten.

Nog een paar foto's: Hier zitten een paar van de ik geloof wel meer dan 20 puppy's. Het merendeel heeft geen moeder.

 En nog een foto van Boxer. Anita had het bakje waar de cherrytomaatjes in zaten omgedoopt tot drinkbeker. Toch voor ze een slok kon nemen had Boxer zijn kans al gepakt.

Ik had gister trouwens wel gelijk dat ik geen rekening hoef te houden met eenrichtingswegen op de fiets. Toch moet ik een stuk omfietsen omdat ik anders zoveel trappetjes op en af moet. Das ook geen pretje met een mountainbike.

nu alleen thuis

Ik ben net met Pochy wezen wandelen, dit keer alleen want Víctor is vanmorgen al vroeg naar Madrid vertrokken om met een hond naar Nederland te vliegen. Ook verzorg ik de schilpadden van Sheyla, een vriendin van Víctor die hier misschien ook nog komt logeren. Gisteravond hebben we met z'n allen avond gegeten. Daarvoor waren Anita en ik nog in het asiel. Het ging eigenlijk hetzelfde als vorige keren. Ik heb Miguel verder geschoren en ook Tasso(foto hiernaast), met het nieuwe scheerapparaat gaat dat heel goed. Straks ga ik op de fiets naar het asiel, omdat Anita ook naar Madrid is om Víctor weg te brengen. Ik hoop dat ik het kan vinden want het is echt een doolhof hier. Gelukkig hoef ik dan geen rekening te houden met eenrichtingswegen.

De shildpadden van Sheyla (jammer genoeg willen ze niet een kwartslag draaien)